- چنگال زدن (دَ / دِ پَ/ پِ کَ دَ)
دست زدن. بمجاز دلبسته شدن بچیزی. متوسل شدن:
چنگال مزن در این شتابنده
کت زود کند ز خویشتن زایل.
ناصرخسرو
چنگال مزن در این شتابنده
کت زود کند ز خویشتن زایل.
ناصرخسرو
معنی چنگال زدن - جستجوی لغت در جدول جو
- چنگال زدن
لشوكةً
- چنگال زدن
Claw, Fork
- چنگال زدن
griffer, bifurquer
- چنگال زدن
আঁচড়ানো , বিভক্ত করা
- چنگال زدن
نوچنا , کانٹے سے تقسیم کرنا
- چنگال زدن
tırmalamak, çatallamak
- چنگال زدن
kucha, gawanya
- چنگال زدن
arañar, bifurcar
- چنگال زدن
kratzen, gabeln
- چنگال زدن
дряпати , розгалужувати
- چنگال زدن
drapać, rozdzielać
- چنگال زدن
抓 , 叉
- چنگال زدن
arranhar, bifurcar
- چنگال زدن
graffiare, biforcarsi
- چنگال زدن
krabben, splitsen
- چنگال زدن
царапать , разветвлять
- چنگال زدن
ข่วน , แยก
- چنگال زدن
mencakar, bercabang
- چنگال زدن
खरोंचना , कांटा लगाना
- چنگال زدن
לגרד , להתפצל
- چنگال زدن
ひっかく , 分岐する
- چنگال زدن
할퀴다 , 갈라지다
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(سُ خَ رَ تَ)
لغت نامه دهخدا
ظرافت کردن. (انجمن آرا). مزاح و مسخرگی کردن:
یاد باد آن شب که در بیت الحرام
خلوتی کردیم با یاران به هم
باده میخوردیم و گنگل می زدیم
زاول شب تا به وقت صبحدم.
نزاری (از رشیدی و جهانگیری)
یاد باد آن شب که در بیت الحرام
خلوتی کردیم با یاران به هم
باده میخوردیم و گنگل می زدیم
زاول شب تا به وقت صبحدم.
نزاری (از رشیدی و جهانگیری)
(دَ / دِ دَ)
لغت نامه دهخدا
دستک زدن. زدن دو دست است بر هم تا از آنها آوازی برآید. (لغت محلی شوشتر نسخۀ خطی). صفق. هر دو دست بهم زدن را گویند. (لغت محلی شوشتر نسخۀ خطی)
(تَ)
لغت نامه دهخدا
چوگان بازی کردن. بازی گوی و چوگان کردن:
چو بشنید چوبینه گفتار زن
که با او همی گفت چوگان مزن
هر آن کس که رفتی بمیدان او
چو نزدیک گشتی بچوگان او
زدی دست بر پشت او نرم نرم
سخن گفتن خوب و آوای گرم.
فردوسی.
گه کشد خصم و گه کشد سیکی
گه کند صید و گه زند چوگان.
فرخی.
روز چوگان زدن از خوبی چوگان زدنش
زهره خواهد که ز گیسوکند او را چوگان.
فرخی.
و نیک احتیاط باید کرد تا میان لشکر لاهور آمیختگی نشود و شراب خوردن و چوگان زدن نباشد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 271).
شه چو چوگان زند سلیمان وار
زین بر آن باد صرصر اندازد.
خاقانی.
گر بسر میگردم از بیچارگی عیبم مکن
چون تو چوگان میزنی جرمی نباشد گوی را.
سعدی (بدایع).
- به چوگان زدن، با چوگان زخم و ضربه وارد کردن. با آلت چوگان زدن:
خواهم اندر پایش افتادن چو گوی
ور بچوگان میزند هیچش مگوی.
سعدی (طیبات).
مرد راضیست که در پای تو افتدچون گوی
تا بدان ساعدسیمینش بچوگان بزنی.
سعدی (طیبات)
چو بشنید چوبینه گفتار زن
که با او همی گفت چوگان مزن
هر آن کس که رفتی بمیدان او
چو نزدیک گشتی بچوگان او
زدی دست بر پشت او نرم نرم
سخن گفتن خوب و آوای گرم.
فردوسی.
گه کشد خصم و گه کشد سیکی
گه کند صید و گه زند چوگان.
فرخی.
روز چوگان زدن از خوبی چوگان زدنش
زهره خواهد که ز گیسوکند او را چوگان.
فرخی.
و نیک احتیاط باید کرد تا میان لشکر لاهور آمیختگی نشود و شراب خوردن و چوگان زدن نباشد. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 271).
شه چو چوگان زند سلیمان وار
زین بر آن باد صرصر اندازد.
خاقانی.
گر بسر میگردم از بیچارگی عیبم مکن
چون تو چوگان میزنی جرمی نباشد گوی را.
سعدی (بدایع).
- به چوگان زدن، با چوگان زخم و ضربه وارد کردن. با آلت چوگان زدن:
خواهم اندر پایش افتادن چو گوی
ور بچوگان میزند هیچش مگوی.
سعدی (طیبات).
مرد راضیست که در پای تو افتدچون گوی
تا بدان ساعدسیمینش بچوگان بزنی.
سعدی (طیبات)
(دَ / دِ بَ گِ رِ تَ)
لغت نامه دهخدا
دست بچیزی زدن. پنجه افکندن بچیزی: اعلاق، چنگال درزدن. (منتهی الارب)
فریاد زدن آواز برآوردن، همچو پروانه بگرد تو پرو بال زنم هر سحرگه بسر کوت رسم گال زنم. (ملک قمی)
شوخی کردن هزل گفتن: باده می خوردیم و گنگل میزدیم ز اول شب تا بوقت صبحدم. (نزاری)
